Co chrześcijański diabeł ma wspólnego z Etruskami?

Gdyby chcieć uczciwie powiedzieć na to pytanie, odpowiedzieć winna brzmieć: praktycznie nic.

My jednak przeprowadzimy śledztwo poszlakowe, by udowodnić, że rogaty pan z oślim ogonem i rogami może mieć rodowód nieco starszy, niż na to wygląda.

Ten okropny pan z młotem to etruski Charun, waza z Muzeum w Luwrze

Pierwsza poszlaka:  pierwsi chrześcijanie w Rzymie byli nielegalną sektą religijną, która spotykała się po kryjomu. Na miejsca odprawiania mszy często wybierali opuszczone grobowce i katakumby. A tych w okolicach Wiecznego Miasta nie brakowało. Tym bardziej, że pierwsi chrześcijanie zamieszkiwali albo Zatybrze, albo mieszkali poza samym Rzymem. Idealnym miejscem spotkań mogły być etruskie nekropole- cmentarzyska Wejów znajdowały się praktycznie na Zatybrzu, nekropole innych miast także znajdowały się w promieniu kilku kilometrów od Rzymu.

Druga poszlaka: Etruskowie w okresie hellenistycznym (IV-I w. p.n.e.) zdobili swe grobowce dość specyficzną tematyką malowideł: królowały na nich demony i potwory, mające zamieszkiwać zaświaty. Czołową postacią był Charun. Nie miał on za wiele wspólnego z greckim Charonem, staruszkiem przewożącym przez Styks zmarłych, no może nie licząc brody. Charun był raczej odrażająca postacią: miał ośle uszy (wyglądające niekiedy jak rogi), ogon, długą brodę i niezbyt przyjazną aparycję. Niekiedy posiadał skrzydła. Na niektórych przedstawieniach jego skóra jest zielonkawa lub niebieskawa, jakby poddana rozkładowi. Do tego w ręku zazwyczaj dzierżył: topór, młot, miecz lub trójząb (mamy nasze diable widełki!).

A teraz zbierzmy poszlaki do kupy: oto mamy garstkę chrześcijan, zbierających się na mszę w etruskim hypogeum. Z malowideł patrzy na nich potworny Charun, podczas gdy oni słuchają o Szatanie, który kusi ich dusze... Musiało to silnie oddziaływać na ich wyobraźnię...

Oczywiście- nie ma bezpośrednich dowodów, na to, że moje twierdzenie jest prawdziwe.

Anioł i diabeł? Nie, to Vanth i Charun na malowidle w Grobowcu Aninas

Dowody są natomiast na dużo późniejsze przyswojenie wizerunku Charuna przez sztukę europejską, bo pochodzące dopiero z Renesansu. Wiadomo na pewno, że inspiracją dla wizerunku szatana dla włoskich malarzy były właśnie etruskie malowidła grobowe.